สิ่งที่ผมเจอ...

เนื้อเรื่อง

               ในหน้าหนาวกลางเดือนธันวาคมของปีที่แล้ว  ครอบครัวของผมไปเที่ยวกันที่จังหวัดเชียงใหม่  อากาศบนยอดดอยของที่นี่มีอุณหภูมิไม่ถึง 10 องศา แล้วยังมีลมหนาวที่พัดเข้ามาในเต็นท์ของเราอยู่เป็นระลอกๆ ทำให้ผมขนลุกเลยทีเดียว  ในตอนนั้นพวกเรา พ่อ แม่ และผม ต่างมีความสุขมากที่ได้แต่นอนกอดกันเพื่อสร้างความอบอุ่นอยู่ในเต็นท์  แต่ปีนี้ทุกๆอย่างเปลี่ยนไปหมด  ผมเหมือนตกมาอยู่ในเหวลึก  ที่ทั้งหนาว ทั้งเหงา เพราะผมไม่มีพ่อและแม่ที่จะมากอดผมได้อีกต่อไปแล้ว...
              พ่อและแม่ของผมประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตทั้งคู่  มันเป็นความทรงจำที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของผม คนที่รักผมเท่าชีวิต คนที่เป็นห่วงผมทุกลมหายใจ คนที่หวังดีกับผมเสมอมา แต่ในวันนี้ไม่มีอีกแล้ว 
               ผมตัดสินใจย้ายไปอยู่กับยายที่ต่างจังหวัด ผมเก็บข้าวของส่วนตัวพอที่จะขนไปได้และออกเดินทางจากบ้านานหลายชั่วโมง ในที่สุดผมก็มาถึงบ้านไม้หลังเก่าๆของยาย ยายอยู่บ้านหลังนี้คนเดียวมาตลอด ตั้งแต่ที่แม่แต่งงานไป แต่เรายังติดต่อกันอยู่เสมอ เมื่อมีวันหยุดยาวๆพวกเราก็จะมาเยี่ยมยาย ทุกครั้งที่เรามายายจะทำกับข้าวพื้นๆที่แสนอร่อยคอยต้อนรับเราเสมอ  และครั้งนี้ก็เช่นกัน
                ผมออกจากบ้านแต่เช้าเพื่อไปโรงเรียนใกล้ๆบ้าน จริงๆผมไม่ได้อยากไปเรียน แต่ยายขอร้องให้ผมเรียนให้จบ เพราะนี่เป็นเทอมปีนี้เป็นเทอมสุดท้ายแล้ว หลังจากนั้นอยากจะทำอะไรก็ทำ  
                เมื่อผมมาถึงที่โรงเรียน ผมก็ไปจัดการเรื่องเข้าเรียน และเริ่มเรียนเป็นวันแรก  ผมมองไปรอบๆ ก็เห็นอาคารเรียนเก่าๆที่สร้างด้วยไม้ ซึ่งน่าจะมีอายุพอๆกับยายของผม ห้องเรียนก้มีแต่ของเก่าๆ ที่ทรุดโทรมเกินซ่อมแซมทั้งนั้น แต่ช่างเถอะไม่มีอะไรน่า นอกจากการเรียนให้จบเร็วๆ
                 หนึ่งเดือนแล้วนะที่ผมมาอยู่ที่นี่ แต่ผมก็ไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่ เพราะผมชอบเก็บตัวเงียบอยู่คนเดียว วันนี้เป็นวันที่ผมรู้สึกเบื่อและก็เหนื่อยกับชีวิต ตอนนี้ผมรู้สึกอยากพัก อยากหยุดทุกอย่าง แล้วไม่นานนักสมองของผมก็เริ่มออกคำสั่งให้ตาของผมค่อยๆปิดลงๆ และผมก็หลับไปนานเท่าไหร่ผมก็ไม่รู้ ผมรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ผมรู้สึกว่ามีคนมาปลุกผม ผมค่อยๆลืมตาขึ้น รอบๆตัวผมแต่ก็ไม่เห็นใคร เห็นเพียงแต่ท้องฟ้าที่มืดสนิท ในห้องเรียนตอนนี้เหลือผมเพียงคนเดียว ผมรู้สึกคนลุกนิดๆตอนที่เดินออกจากห้อง บรรยากาศเริ่มเย็นขึ้นๆ ผมรู้สึกกลัวมากๆเลยรีบวิ่งออกไปแต่ผมก็ต้องหยุดวิ่ง เมื่อมีเสียงของใครบางคน เหมือนเป็นเสียงการสอนหนังสือ เสียงนั้นดังมาจากห้องไม้เก่าๆที่อยุ่ชั้นล่างสุดของอาคาร ผมค่อยๆชะโงกหน้าเข้าไปดูและสิ่งที่ผมเจอก็คือ เด็กนักเรียนที่นั่งกันอยู่เต็มห้อง และมีครูผู้ชายคนหนึ่งกำลังเขียนกระดานดำ ไม่นานนักครูคนนั้นก็หันหน้ามา ตาของเขาสบตากับผมพอดี มือของเขาชี้มาที่ผม และนักเรียนในห้องนั้นก็หันหน้ามาที่ผม พวกเขาค่อยๆลุกขึ้นและจะเดินมาที่ผม ผมไม่เคยรู้สึกหลัวอะไรเท่านี้มาก่อน ขาของผมสั่นมากและชาไปหมด ผมนึกถึงพ่อกับแม่และรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีรีบวิ่งออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด แต่เสียงโหยหวนของพวกยังคงไล่หลังของผมมาไม่หยุด มันทำให้ผมกลัวมากขึ้นไปอีก จึงเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเท่าที่ทำได้
                 ตอนนี้ผมถึงบ้านแล้ว ผมอยากจะเข้าไปกอดยายแล้วเล่าเรื่องทุกอย่างให้ยายฟัง แต่ผมก็ทำได้แค่ยืนมองยายที่กำลังร้องไห้ และพูดแต่ประโยคเดิมซ้ำๆว่า 
" ต่อไปนี้ยายคงจะไม่ได้ดูแลหลานอีกแล้ว " ผมไม่อยากรบกวนยายจึงได้แต่เดินเข้าห้องไปและภาวนาให้ผมอย่าได้เจอพวกเขาอีกเลย
                 เช้ารุ่งขึ้นผมไปโรงเรียนตามปกติ แต่รู้สึกได้ถึงความผิดปกติในโรงเรียน ผมเดินผ่านห้องของครูใหญ่และได้ยินครูใหญ่พูดกับครูประจำชั้นของผมว่า " ผมเสียใจด้วยกับเรื่องลูกศิษย์ของคุณ " ครูประจำชั้นของผมพยักหน้ารับ พอผมเดินต่อไปอีกผมก็ได้ยินคนในห้องของผมคุยกันว่า เมื่อวานของปีที่แล้วห้องไม้เก่าๆที่ผมเจอดีจู่ๆก็เกิดไฟไหม้ ทำให้เด็กครูผู้ชายและนักเรียนที่อยู่ในห้องเสียชีวิตทั้งหมด และปีนี้ก็ยังมีเด็กผู้ชายถูกรถชนเสียชีวิตหน้าโรงเรียนอีก พอผมฟังเสร็จผมก็เข้าไปถามพวกเขาว่าเด็กคนนั้นคือใคร ผมเอื้อมมือไปแตะบ่าของเพื่อนคนนั้นแต่ผมก็จับบ่าของเขาไม่ได้ ผมก้มมองดูตัวเอง ก็เจอแต่เลือดเต็มตัวไปหมด ตกลงว่าเด็กผู้ชายคนนั้นคือผมจริงๆใช่มั้ย นี่ผมตายแล้วจริงๆหรอ ผมมองไปยังห้องไม้เก่าๆนั่นอีกครั้ง ผมก็เห็นสิ่งที่ผมเห็นเมื่อวานนี้ พวกเขามองมาที่ผม และกวักมือเรียกผมให้ไปหา ตอนนี้ผมเข้าใจหมดทุกอย่างแล้วจริงๆ ที่ผมเจอเมื่อวานนี้เขาเพียงแค่จะบอกผมให้รู้ตัวเท่านั้น เรื่องที่ยายร้องไห้และพูดจาแปลกๆนั่นก็เพราะยายเสียใจเรื่องที่ผมตาย และอีกเรื่องที่ผมรู้คือ ผมยังคงไม่ได้ไปไหน ผมยังวนเวียนอยู่รอบๆตัวคุณ ผมมองเห็นคุณ ไม่แน่นะผมอาจจะนั่งอยู่ข้างๆคุณก็ได้ ลองมองหาผมดีๆซิ.....